آشپزخانه

مهیاوه نوعی خوراکی جنوب ایران است که به صورت غذا یا چاشنی مورد استفاده قرار میگیرد در زیر به طور مفصل این خوراکی لذیذ را معرفی کرده ایم

مَهوه یا مهیاوه، که به عربی مِشاوَه گفته می‌شود، از خوردنی‌های شهرستان اوز،لار، گراش، بستک، خنج و منطقه جنوب ایران و هرمزگان می‌باشد.

«مهوه» بروزن «قهوه» که گاهی «مهیاوه» یا «مَویُه Muwyoh» هم گفته می‌شود به گویش محلی، در تمام منطقه هرمزگان و به ویژه لارستان روستاهای آن دیده می‌شود و بسیار رایج است. مهیاوه مایعی است به رنگ تیره مایل به خاکستری و بوی تندی دارد.

گویا کلمه « مهوه » یا « مهیاوه » در اصل از دو کلمه ماهی و آب مرکب بوده که (آوه) یا (أو) به گویش محلی به معنای آب می‌باشد، یعنی آب و ماهی. در برخی مناطق استان فارس به مهیاوه ( آو مای ) هم گفته می شود

مهیاوه به این صورت آماده میشود:

ابتدا ماهی ساردین ریز به طول پنج تا ده سانتیمتر  بنام « هَشینه»  که به لهجه محلی « مُوتُو » می‌نامند، پس از خشک کردن ، کوبیده و با جو برشته و خردل (در گویش محلی: خندل) برشته شده و کوبیده شده مخلوط نموده و مقداری نمک وآب به اندازه معینی به آن اضافه میکنیم که مایع نسبتاً روانی بدست می‌آید که همان «  مهوه » یا «  مهیاوه  » است. در بعضی جاها آن را جلوی نور آفتاب می‌گذارند تا خمیر شود که بوی زننده‌ای نیز پیدا می‌کند.

چطور از مهیاوه استفاده کنیم؟

مهوه را داخل پیاله‌ای در سفره می‌گذارند ودر خوردن آن فقط قسمتی از نان را با آن خیس می‌کنند، طعم آن تند (شور) است و نمی توان زیاد خورد. به‌ویژه صبحها  از آن استفاده می‌شود. در بعضی اوقات در موقع پختن نان ، « مهوه » و روغن رویش می‌کنند و به آن « نان مهوه‌ای » می‌گویند، نان مهوه و روغنی که در این نواحی درست می‌کنند بسیار مشهور است.

آیا ارزش غذایی هم دارد؟

مهوه دارای فسفر و کلسیم وچربی زیادی است که همگی از ماهی بدست آمده‌است. مردم منطقه جنوب می‌گویند که فرمول مهوه یا (مهیاوه)، ابن سینا طبیب و دانشمند ایرانی و یا به قول بعضیها بزرگمهر وزیر انوشیروان تهیه نموده‌است، و معتقدند که خوردن مهوه که دارای خردل هم هست از ابتلاء به بیماری پوستی (پیس) جلو گیری می‌کند.